West-Hoek

Van de Zwinstreek naar de Westhoek, 't is een heel eind weg. Het lijkt ook wel een beetje het einde van de wereld. Super... Ja, inderdaad, dat kun je hier ook tanken ter hoogte van Hoogstade.

Het doel van deze trip. Een verlaten kapel in Beveren-aan-de-IJzer. Plots was daar die 'grens' en al even plots sta je dan met beide voeten op Franse bodem. Nu, in tijden van mondialisering en Europese Unie, stelt dat natuurlijk niets meer voor. Wat is een grens nog? Vraag dat maar aan een vluchteling. Voor ons stelt de Belgisch-Franse grens - ook de scheiding tussen België en Nederland trouwens, waar ik niet zo ver vandaag woon - niets meer voor. De ene seconde ben je in het binnenland en twee stappen verder vertoef je in het buitenland.

Oost-Cappel is daar een sprekend voorbeeld van. Toegegeven, ik was er nog nooit geweest, hoewel ik meteen begin te twijfelen, want tijdens mijn Wonderjaren reisden we met een oude Landrover van Antwerpen naar Cap Gris Nez. Niet langs de autowegen, maar binnendoor, dwars door Oost-, West- en Frans-Vlaanderen. De kasseien van Cassel - de berg op en ook weer naar beneden - herinner ik me nog levendig. Ik word er nu nog buikziek van als ik er aan denk. Oost-Cappel zou toen eigenlijk wel eens het grensdorpje zijn geweest waar we Frans-Vlaanderen binnen reden. Ik herinner me het niet meer.

Terug naar 2008. Langs de grens van De Panne tot in Menen (om de grenstocht West-Vlaams te houden) val je, letterlijk, van het Nederlands in het Frans, in Mesen (faciliteitengemeente) niet nagekomen. Wat in Beveren-aan-de-IJzer nog Bergenstraat (de weg naar Bergues), krijgt landsgrensoverschrijdend in Oost-Cappel de naam route de l'Europe. Je wordt er bij 'Au bien Assis' meteen uitgenodigd om te gaan tafelen. Neen, neen, geen driesterrenpoespas, gewoon een lunch op zijn Frans met een entree, een 'plat', kaas, een glas wijn en een kruikje met plat water. Een gek gevoel vind ik trouwens, zo even in Frankrijk toeven. In de Westhoek zijn onze zuiderburen nooit ver weg. Heerlijk toch...